Jest to ekspansywny, szybko rosnący gatunek, który stopniowo poszerza swój obszar występowania. Drewno bukowe w poprzednich stuleciach było używane głównie na opał, od początku XX wieku zyskuje jednak na znaczeniu między innymi jako materiał meblarski, podłogowy oraz budowlano-konstrukcyjny.
Nazewnictwo
Dawcą drewna bukowego, wyszególnionego w normie PN-EN 13556:2005 pod nazwą handlową buk europejski (kod FASY), jest jeden gatunek: buk zwyczajny (Fagus sylvatica L). Wprowadzone normowo określenie jest na tyle nowe, że jeszcze nie upowszechniło się w rzeczywistym nazewnictwie i w wielu krajach Europy nadal używa się skrótowego określenia „buk”, wyrażonego w języku danej narodowości (przykłady nazw omawianego drewna w różnych krajach podano w tabeli 1).
Występowanie i pozyskanie
Buk zwyczajny ma szeroki rejon występowania, ciągnący się od Europy Zachodniej (od części północnej Półwyspu Pirenejskiego po Anglię) do Europy Środkowej, sięgając południowej części Półwyspu Skandynawskiego i Bałkanów. Buk jest głównym gatunkiem lasotwórczym przede wszystkim w krajach zachodniej Europy, gdzie znajduje optymalne warunki wzrostu, np. w środkowej Francji, zachodnich Niemczech, Rumunii i w byłej Jugosławii (Tomanek i Witkowska-Żuk 2008). W krajach tych ma istotne znaczenie gospodarcze. W Polsce buk rośnie głównie w Karpatach i na Podkarpaciu oraz na Pomorzu. Przez terytorium naszego kraju przebiega granica północno-wschodniego zasięgu omawianego gatunku, przy czym buk zwyczajny obok brzozy i dębu jest najliczniejszym gatunkiem liściastym w naszym kraju (Boratyńska i Boratyński 1990, Praca zbiorowa 2012). Pozyskanie drewna bukowego na poziomie około 2 mln m3 rocznie daje mu drugie miejsce (po dębie) wśród gatunków liściastych.