Dawniej drewno modrzewia europejskiego było cenione jako szlachetny materiał o wysokiej trwałości do zastosowań konstrukcyjnych. Obecnie jest postrzegane na równi z drewnem sosnowym.
Atutem modrzewia jest szeroka, brązowo-czerwona twardziel, a niedogodnością trudno zestalająca się żywica.
Nazewnictwo
Modrzew europejski to nazwa drewna pozyskiwanego z drzew Larix decidua Mill. z rodziny sosnowatych (Pinaceae).
W starszej literaturze spotykane są liczne synonimy łacińskiej nazwy tego gatunku: Larix europea, Larix excelsa, Larix communis, Abies larix. W handlu międzynarodowym funkcjonuje wiele
określeń omawianego drewna. Najpopularniejsze nazwy, z uwzględnieniem zapisów w normie PN-EN 23556:2005, podano w tabeli 1. Drewno to według wyżej wymienionej normy ma czteroliterowy kod LADC.
Pozyskanie
Modrzew pierwotnie występował tylko w Alpach, we wschodnich Sudetach, w Tatrach i na Niżu Polskim. Obecnie, dzięki uprawom leśnym, jest szeroko rozpowszechniony niemal w całej Europie.
Niemniej jego udział w drzewostanach w porównaniu z innymi gatunkami iglastymi nadal pozostaje skromny. Powierzchnia upraw modrzewia w Polsce wynosi ok. 3 tysięcy hektarów (GUS
2017). Na obszarze Polski znaczenie mają dwa podgatunki modrzewia: Larix decidua subsp. decidua i Larix decidua subsp. polonica Racib. (Jaworski 2011). Modrzewie są szybko rosnące i mają potencjał do uprawy plantacyjnej. Ich wymagania glebowe są średnie, ale należą do jednych z najbardziej światłożądnych drzew strefy klimatu umiarkowanego i wykazują wysoką transpirację. Zapotrzebowanie na wodę u modrzewia jest większe niż np. u sosny, świerka i jodły.