Topola biała (białodrzew) to pospolity gatunek drzewiasty Polski, zasiedlający głównie doliny rzeczne. Drzewo ma charakterystyczne dwubarwne liście, pokryte od spodu gęstym, filcowato omszonym, białym kutnerem i tworzy szerokie przyrosty prostowłóknistego, lekkiego drewna, które jest łatwe w obróbce, ale zastosowanie ogranicza jego niska naturalna trwałość.
Nazewnictwo Topola biała, inaczej białodrzew (Populus alba L.), należy do rodziny wierzbowatych (Salicaceae), najliczniejszej rodziny gatunków drzewiastych w Europie. Ciekawą odmianą białodrzewu jest Populus alba Nivea wychodowana w 1789 r. w Królewskich Ogrodach Botanicznych Kew w Anglii, charakteryzująca się srebrzystą barwą liści. Oprócz białodrzewu w Polsce naturalnie występuje topola osika zwana drżącą (Populus tremula L.), topola czarna, inaczej sokora (Populus nigra L.). W Polsce spotykana jest również topola szara (Populus×canescens (Aiton) Sm.), która jest mieszańcem topoli osiki i topoli białej. W normie dotyczącej terminologii drewna znajdującego się w handlu w Europie ujęte są w oddzielnych pozycjach wszystkie wymienione wyżej topole z przyporządkowaniem do następujących kodów: topola biała – POAL, topola czarna – PONG, topola osika – POTL i topola szara – POCN. Obecnie stosowane nazwy wobec omawianego drewna zestawiono w tabeli 1. Występowanie i pozyskanie Na półkuli północnej występuje około 100 gatunków topól. Tytułowy białodrzew występuje na terenie całej Polski, ale liczniej na południu (Podkarpacie), a szczególnie w dolinach dużych rzek (Wisły, Bugu, Dunajca, Sanu, a w przypadku Warty od Konina do ujścia Noteci). Patrząc szerzej, naturalny zasięg topoli białej obejmuje środkową i południową Europę, a także część Azji i północnej Afryki (ryc. 1). Gatunek ten został też introdukowany w Argentynie.
Cały artykuł przeczytasz w „Przemysł Drzewny” nr 3/2024