Z projektowaniem w krajobrazie chronionym i trudno dostępnym łączy się wiele problemów formalno-prawnych, technicznych i estetycznych. Są to też stereotypy dotyczące form architektonicznych (przywiązanie do tradycyjnego stylu tzw. góralskiego) i przekonanie o nietrwałości drewna. Zagadnienia te zostaną omówione na podstawie autorskiego projektu (arch. Alicja Maciejko i arch. Mirosław Strzelecki) zrealizowanego na szlakach i trasach turystycznych Parku Narodowego Gór Stołowych.
Projektowanie na obszarach chronionych
Polska ma obecnie 23 parki narodowe. Zajmują nieco ponad 1% powierzchni kraju, wyróżniają się stosunkowo niewielkim obszarem (średnia wielkość parku narodowego w Polsce wynosi 13 tys. ha). Teoretycznie obszary te powinny być wolne od jakichkolwiek form zagospodarowania i ingerencji człowieka w środowisko przyrodnicze, a wszystkie działania powinny być podporządkowane ochronie przyrody oraz mieć pierwszeństwo przed innymi działaniami związanymi z udostępnianiem ich dla zwiedzających. Ochronie podlega w nich cała przyroda oraz swoiste cechy krajobrazu. Tymczasem każdy z nich jest w jakimś stopniu zagospodarowany i objęty gospodarczą działalnością człowieka, która powoduje różne zmiany w środowisku przyrodniczym, w tym również w krajobrazie.