Dostosowanie genetyczne świerka norweskiego w południowej Szwecji potwierdza wpływ doboru i efektywności selekcji na kształtowanie jakościowe drzewostanów. Powiązanie przedziałów wiekowych z obserwowaną poprawą gęstości drewna i modułu sprężystości (MOE) w świerku norweskim kontrastuje z ogólnymi tendencjami tych cech jakości dla drewna sosny.
Korelacja genetyczna pomiędzy wzrostem a gęstością drewna związana jest z zastosowaniem selekcji genotypów nasadzeń drzewostanów świerkowych w Szwecji. Stosowanie takich procesów hodowlanych jest zalecane w celu uzyskania maksymalnej efektywności ekonomicznej z upraw leśnych.
Wprowadzenie
Zasoby leśne na półkuli północnej są zdominowane przez raczej wolno rosnące naturalne drzewostany świerkowe i sosnowe (Kennedy, 1995; Perstorper i inni, 1995; Boratyńska, 1998; Laurow, 2003). Świerk pospolity (Picea abies (L.) Karst.) jest jednym z najważniejszych drzew iglastych występujących w grupie gatunków iglastych w Europie. Ze względu na jego ekologiczny i ekonomiczny charakter jest przedmiotem zainteresowania
zarówno ekologów, jak i leśników. Zmiany klimatyczne zachodzące w Europie Zachodniej i Centralnej powodują (Bunyard, 1986; Biczyk i Kaczka, 2014), że nie jest on w stanie szybko dostosować się do zmieniającego się klimatu.
Cały artykuł przeczytasz w wydaniu 4/2020. Możesz go kupić w naszym sklepie: