Trudno sobie wyobrazić transport i magazynowanie towarów bez palet. Te najpopularniejsze na świecie, oznakowane normą EUR, są znane i stosowane już od 60 lat. Do ich spopularyzowania przyczyniła się II wojna światowa, a obecną formę zawdzięczają wynalazkowi wózka z napędem elektrycznym. Produkowane są według wytyczonych norm, a nad ich przestrzeganiem pieczę sprawuje powołana w tym celu 30 lat temu organizacja EPAL.
Uniwersalny charakter i wysoka wytrzymałość, sięgająca nawet 4000 kg przy wadze własnej zaledwie 25 kg, sprawiły, że palety drewniane są jednym z najważniejszych narzędzi stosowanych w nowoczesnym łańcuchu dostaw. Zanim stały się niezbędne, zaczęły być standaryzowane oraz znakowane powszechnym dzisiaj i rozpoznawalnym symbolem EUR, miały postać jednorazowych drewnianych lub metalowych płyt.
Powstanie palety w obecnym kształcie zostało wymuszone przez inny ważny dla procesów transportowych wynalazek.
W 1906 r. Pensylwańskie Koleje po raz pierwszy zastosowały wózek z napędem elektrycznym do przewożenia towarów na platformie. Dziesięć lat później udało się jeszcze bardziej usprawnić jego działanie – nie tylko mógł poruszać się bez siły ludzkich mięśni, ale dodatkowo podnosić towary. W kolejnych latach na coraz większą skalę zaczęto stosować podnośniki pneumatyczne, a korzystanie z wózków stawało się jeszcze powszechniejsze. Pociągnęło to z kolei rozwój płyt, na których transportowano przewożone za pomocą wózków towary.
Trzeba było dostosować ich formę do łatwiejszego wsuwania na podnośnik. Dało to początek koncepcji, rozwijanej w kolejnych dekadach, pozostawienia wolnej przestrzeni między deskami.
Momentem zwrotnym w rozpowszechnieniu palet okazała się II wojna światowa.
Był to okres wzmożonego przepływu towarów i jak nigdy wcześniej potrzebowano szybkich oraz wydajnych sposobów na jego realizację. Ważne było także zabezpieczenie na czas transportu różnorodnych materiałów – począwszy od leków, poprzez żywność dla żołnierzy i broń.
Doceniono wówczas możliwości, jakie zapewniają palety, i na masową skalę zaczęto stosować je podczas transportu.
Ich wykorzystanie połączono z wózkami transportowymi, które w tym okresie miały już widły i systemy podnoszenia.
Doświadczenia zdobyte podczas transportu towarów w czasie wojny zaowocowały tuż po jej zakończeniu opatentowaniem w 1945 r. palety, do której widły można już było wsunąć ze wszystkich czterech stron. Dwa lata później szwedzka firma BT Industries zaprezentowała pierwszy ręczny „paleciak”, a w 1951 r. zaprojektowała dla kolei szwedzkich paletę, która przypominała znane nam dzisiaj europalety.
W odbudowującej się po wojnie Europie rozwijający się handel nie tylko jeszcze bardziej spopularyzował stosowanie palet, ale wymusił konieczność opracowania systemu ich standaryzacji. Potrzebny był jeden powszechny i uniwersalny
rozmiar, który będzie pasował do transportu różnymi środkami: wagonami, kontenerami i samochodami ciężarowymi.
W celu jeszcze większego usprawnienia procesów transportowych postanowiono wyznaczyć jednolite normy jakościowe dla będących w powszechnym użyciu palet. W ten sposób możliwa była wymiana palet bez potrzeby rozładowywania składowanego na nich towaru.
Palety z towarem wymieniane za palety bez towaru musiały spełniać identyczne normy. Dlatego w 1961 r. międzynarodowa grupa przewoźników kolejowych zrzeszonych w Union Internationale des Chemins de fer postanowiła ustandaryzować i ujednolicić produkcję palet, wprowadzając wytyczne dotyczące ich wymiarów i materiału. Przyjęto normatywne wymiary dla palety wynoszące 120 × 180 cm przy wysokości 14,5 cm. Palety o takich właśnie wymiarach zaczęto znakować symbolem EUR, stąd nazwa „europalety”. Opracowano również normy dotyczące stanu technicznego będących w obiegu palet. Zaczęto kontrolować ich produkcję i naprawianie, a egzemplarze niespełniające wymaganych
parametrów usuwano.
W 1991 r. powstała organizacja EPAL, która sprawuje kontrolę nad przestrzeganiem norm jakości palet EUR i przyznaje licencje na ich produkcję.
