Głównym surowcem do produkcji brykietów są rozdrobnione odpady drzewne: trociny, wióry oraz zrębki wytworzone z odpadów kawałkowych, głównie ze zrzynów iglastych i liściastych. Surowce (trociny, wióry, zrębki) prasowane są pod wysokim ciśnieniem, bez dodatku środków wiążących. Na jedną tonę gotowego produktu potrzeba około 7?9 m3, a właściwie mp (metrów przestrzennych) trocin, wiórów, zrębków i innych rozdrobnionych odpadów drzewnych (np. pyłów). Najbardziej przydatne są trociny. Świeże trociny z tartaku mają wilgotność około 50?55%. To zbyt dużo. Konieczne jest ich suszenie. Do brykietowania nadają się odpady wszystkich gatunków drzew. Wartość opałową drewna liściastego i iglastego podano w tabeli 4. Dla dobrego rezultatu zaleca się uzupełnianie surowca liściastego iglastym (zawartość minimum 50%). Drewno iglaste ma wartość opałową o około 0,5 MJ/kg (3%) lepszą niż drewno liściaste. Pierwszym etapem w produkcji brykietów jest przesiewanie surowca w celu wyeliminowania większych kawałków drewna, które zawracane są do ponownego rozdrobnienia, a także odseparowanie materiałów niedrzewnych ? kamieni, żwiru, piasku, żużla, szkła itp. materiałów pochodzących najczęściej z podłoża, na którym składowano drzewne produkty uboczne podczas ich magazynowania i transportu. Oddziela się również elementy metalowe ? w sposób już zautomatyzowany, przy zastosowaniu elektromagnesów na przenośnikach
transportowych. Następnie trociny poddawane są procesowi suszenia, najczęściej w suszarniach bębnowych, przy użyciu spalin. W dużych zakładach stosuje się suszarnie taśmowe. Moc kotła, jaką należy zastosować na tonę odparowanej wody wynosi 1 MW. Wilgotność surowca po opuszczeniu suszarni nie powinna być większa niż 10% i nie mniejsza niż 8%. W kolejnym etapie materiał przeznaczony do brykietowania rozdrabniany jest w młynie, aby osiągnąć właściwą frakcję. Następnie transportowany jest do zasobnika, z którego przenośnikiem dostarczany jest do prasowania. W prasach mechanicznych, odpowiednich do wydajności produkcyjnej, brykiety prasowane są pod ciśnieniem 1400 kPa/cm2. W czasie tego procesu temperatura surowca wzrasta, a zawarta w nim lignina zmiękcza się, pomagając uformować i utrzymać kształt brykietu. Lignina służy więc jako naturalne lepiszcze. Przy zastosowaniu odpowiednio dobranej prasy właściwie przygotowany materiał nie wymaga użycia żadnych substancji sklejających. Dodatkowym atutem podczas produkcji brykietów z drzewnych materiałów ubocznych jest możliwość zagospodarowania pyłu drzewnego, uciążliwego w przemyśle drzewnym odpadu, który ze względu na swe właściwości wybuchowe nie może być spalany bezpośrednio w paleniskach.
Cały artykuł z raportu specjalnego „Rynek Biomasy Drzewnej” przeczytasz w: Przemysł Drzewny nr 3/2015