Zgazowanie biomasy jest technologią bardziej przyjazną środowisku niż spalanie bezpośrednie, m.in. ze względu na minimalizację powstawania tlenków i migracji metali ciężkich do spalin oraz wyższej sprawności systemów kogeneracyjnych. Do wdrożenia tej technologii przymierzają się już zakłady przemysłu drzewnego.
Biopaliwa stałe mogą być zużywane na cele energetycznie w procesach bezpośredniego spalania, gazyfikacji oraz pirolizy. Zgazowanie to konwersja poprzez proces częściowego utleniania węgla zawartego w paliwie w gaz, którego głównymi składnikami są wodór i tlenek węgla. Gaz może być użyty jako paliwo, źródło wodoru lub materiał do produkcji w przemyśle petrochemicznym. Światowa moc gazogeneratorów wynosi obecnie ponad 50 000 MW mocy cieplnej i wzrasta o około 10% rocznie.
Technologia zgazowania
Klasyczna technologia zgazowania polega na zmianie składu paliwa przez podgrzewanie oraz reagowanie chemiczne z utleniaczami w warunkach ich ograniczonego dostępu, tzn. braku tlenu w stosunku do stechiometrycznego zapotrzebowania tlenu (? = 1) niezbędnego do całkowitego utlenienia paliwa, dzięki czemu straty ciepła są mniejsze, a spaliny nie zawierają cząstek stałych. Utleniacze stosowane w procesach zgazowania to: tlen, powietrze atmosferyczne, mieszanina pary wodnej, tlenu i CO2, mieszanina pary wodnej i powietrza, para wodna.
Gazogeneratory
Podstawowym elementem każdej zgazowarki jest gazogenerator, inaczej zwany komorą lub reaktorem zgazowania. W komorze następuje szereg reakcji fizyko-chemicznych, w trakcie których powstaje gaz.
Do zgazowania paliwa wykorzystywane są różne typy systemów. Są to głównie: reaktor ze złożem stałym, reaktor fluidalny ze złożem pęcherzowym, reaktor fluidalny z warstwą cyrkulacyjną, reaktor strumieniowy.
Cały artykuł przeczytasz w: Przemysł Drzewny nr 4/2015